
Ακούγεται εξωπραγματικό, αλλά διαβάστε τι έγραφε το περιοδικό ΘΗΣΑΥΡΟΣ το
1956 για την τρέλα του ROCK & ROLL!!!
Έφθασε λοιπόν και στην Ελλάδα ο έξαλλος αυτός χορός, πού προκάλεσε φρενίτιδα υστερισμού στην Αμερική, στην Αγγλία και τη Γαλλία και χαρακτηρίστηκε επικίνδυνος για την… δημοσία τάξη, αφού οι χορευταί, μέσα στον παροξυσμό του τρελού ρυθμού του, εκτρέπονται στις πιο απίθανες αταξίες…

δύο-τρία ροκ εντ ρολ χάριν… επικαιρότητος.


Ένας Γάλλος χιουμορίστας είπε πώς είναι το «υποκατάστατο» τού χορού. Δεν μπορούσε να γίνει πιο πετυχημένος χαρακτηρισμός. Ο κόσμος πού χορεύει, και φυσικά ή νεολαία πρώτη και καλύτερη, μετά τούς διαφόρους μεταπολεμικούς χορευτικούς εξωφρενισμούς που έπαιρναν τις μελωδίες τού Σοπέν και του Σούμπερτ και τις έκαναν σουίνγκ και δεν ξέρουμε τι άλλο, βρέθηκε ξαφνικά χωρίς νέους χορευτικούς ρυθμούς. Τα πράγματα παλιώνουν με καταπληκτική ταχύτητα στην εποχή μας, και ο χορός ακόμη περισσότερο. Έπρεπε λοιπόν, να βρεθεί κάτι άλλο πού να ικανοποιήσει τα εκατομμύρια των αγοριών και κοριτσιών της εποχής μας. Οι σύγχρονοι μαέστροι, πού είχαν μεταβάλει σε τζαζ τα πάντα, βρέθηκαν σε μεγάλη αμηχανία. Και στην αμηχανία τους αυτή, εφηύραν… το ροκ εντ ρολ, που είναι ένα αληθινό προϊόν της απελπισίας τους. Το είπαμε υποκατάστατο του χορού. Και είναι, γιατί δεν πρόκειται για χορό, αλλά για, κάτι το απερίγραπτο, για ένα είδος φρενίτιδας πού κυριεύει σιγά-σιγά τον χορευτή και πού φθάνει μέχρι αλλοφροσύνης και αιματοκυλίσματος ακόμη! Οι χορευτές πηδούν, κλωτσούν, τινάζουν ο ένας τον άλλο και αφήνουν τον τρελό ρυθμό της μουσικής να τους κυριεύσει και να τους εξουσιάσει. Για τον λόγο αυτό, στις περισσότερες πολιτείες της Αμερικής έχει απαγορευτεί, γιατί στην Αμερική είχε κάμει και κάνει ακόμη την μεγαλύτερη θραύση.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας δυόμιση χιλιάδες νεαροί και νεαρές χορεύουν ήσυχα σε μια μεγάλη σάλα χορού με την ορχήστρα τού Φατς Ντόμινο. Ξαφνικά, ή ορχήστρα αλλάζει σκοπό και αρχίζει να βγάζει κάτι στριγκούς ήχους, που δεν είναι ούτε μουσική, ούτε τίποτε, αλλά κάτι άναρθρες, θα λεγε κανείς, μουσικές κραυγές, κάτι σαν γρυλισμοί, μουγκρητά και οι οιμωγές χωρίς ειρμό και νόημα. Τα χορευτικά ζεύγη αρπάζουν αμέσως τον «ρυθμό» κι αρχίζουν να τον μεταφράζουν σε απότομες, ξεκλειδωτικές κυριολεκτικά κινήσεις στις όποιες ή μέση και οι γοφοί παίζουν τον κυριότερο ρόλο. Πέντε λεπτά αργότερα οι χορευτές έχουν κυριευθεί από την ίδια φρενίτιδα, την χορευτική λύσσα καλύτερα, πού κυρίευε τον παλιό καιρό τους χορευτές δερβίσηδες της Πόλης.



Κάθε σύστημα όμως και κάθε καινούργια «σχολή» έχει και έναν αρχηγό, τον βασιλιά της. Και το ρολ εντ ρολ δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Θα βρεθεί πάντα ένας έξυπνος που θα επωφεληθεί από την τρέλα των άλλων για να κάνει λεφτά. Κι αυτός στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Αμερικανός Έλβις Πρίσλεϊ, ένας πρώην σοφέρ με φαβορίτες Ισπανού ταυρομάχου. Είναι πιο πολύ γνωστός στην Αμερική με το παρατσούκλι… «Οι γοφοί», γιατί το ταλέντο του προέρχεται από την καταπληκτική του ικανότητα να τραγουδά και να χορεύει με τους γοφούς του. Ο Πρίσλεϊ δεν έχει ανάγκη από ορχήστρα για να «χορέψει». Κάνει τις κινήσεις του σχεδόν «στα μουγκά», συνοδεύοντάς τες κάπου-κάπου με τη φωνή του. Ντελίριο πραγματικό κυριεύει τους πάντες σε κάθε του εμφάνιση. Σημειώνουμε χαρακτηριστικά, το εξής περιστατικό: Όταν κάποτε πήγε να δει τους δικούς του, στη γενέθλια πόλη του, το Τόπελο της πολιτείας Μιζούρι, 12.500 θαυμαστές και θαυμάστριες του διέσπασαν την αστυνομική δύναμη και ρίχτηκαν ξέφρενα επάνω του, προσπαθώντας να πάρουν κάτι απ αυτόν, ένα κομματάκι από τα ρούχα πού φορούσε για ενθύμιο. Αποτέλεσμα: ο Πρίσλεϊ παραδόθηκε από την αστυνομία στους δικούς του χωρίς σακάκι, χωρίς πουκάμισο και με μισό πανταλόνι! Την παραμονή τού κοσμοϊστορικού αυτού γεγονότος, μια εταιρία τηλεοράσεως πρόσφερε στον «βασιλέα» του ροκ εντ ρολ 300.000 δολάρια για τρεις εμφανίσεις του από μιάμιση ώρα την καθεμιά… Ο Πρίσλεϊ εμφανίζεται πάντα ντυμένος μ’ ένα παράξενο μαυροπράσινο κοστούμι και σαντάλια από καραβόπανο, στολή πού φορούν σήμερα όλοι οι γνήσιοι οπαδοί τού τρελού χορευτικού συστήματος του ροκ εντ ρολ. Και ενώ οι εμφανίσεις του προκαλούν παντού φρενίτιδα και παροξυσμό, αυτός κερδίζει εκατομμύρια…
Στην Αγγλία, ο «βασιλιάς του ροκ» είναι ο μαέστρος Πωλ Άνταμ, ένας αποτυχημένος μουσικός, ο όποιος άρπαξε από τα μαλλιά τη νέα τρέλα και σήμερα θησαυρίζει σ’ ένα από τα αριστοκρατικότερα κέντρα του Μαϋ-Φαίαρ του Λονδίνου. Είναι, όμως, ένας μετρημένος και προσγειωμένος στην βρεταννική πραγματικότητα «ροκεντρολίστας»ο Άνταμ. Ο ίδιος λέει: —

Περιοδικό Θησαυρός, 1956
πηγή: www.ithaque.gr
Bohéme café bar (boheme.gr)
chalkida
ΤΟ ΠΙΟ
ΚΛΑΣΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ BAR ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου